Pensioen

Mezelf: een fauteuil waarin ik rust
in het verende besef dat alles is
zoals het is, dat ik ben die ben,
een zetel van waaruit ik beheer
en beheers, een voorzitterszetel
in het parlement van mezelf waar ik op tafel
hamer om stilte, en zeg, hola hola, het woord was aan
De Coninck,

meningen hebbend, godja, zoals je dat doet
met iets wat je hebt, voor jou alleen,
bv. dat het beter zo is, Nixon weg,
Portugal vrij, Griekenland nouja,
zoals je eveneens tevreden bent over die
nieuwe schikking die je vorige week
aan de slaapkamer gaf,

luisterend naar muziek van Bach,
het met lichtjes afgewend hoofd
majestatisch 'bah' zeggen tegen het leven,
meerstemmig uiteraard, die rustige polyfonie
van iedereen-is-het-eens, waarin je berust
als in een bed-Louis Quatorze, dit alles-te-boven-
komen door middel van begrijpende
gepensioneerdheid -

zo wordt het wel eens, denk ik
ongemakkelijk weemoedig op het spitsuur
in de trein Brussel-Leuven, gedrumd
op de staanplaatsen.


Herman de Coninck